Dokumenty potwierdzające prawo do uzyskania bezpłatnych świadczeń zdrowotnych

 

ZASADY POTWIERDZANIA PRAWA DO ŚWIADCZEŃ ZDROWOTNYCH

 

Prawo pacjenta do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych przez NFZ jest potwierdzane w następujący sposób:

  • Na podstawie numeru PESEL za okazaniem przez pacjenta dokumentu tożsamości, np.:
    – dowodu osobistego lub paszportu lub prawa jazdy
    – w przypadku osoby, która nie ukończyła 18 r.ż.: legitymacji szkolnej lub legitymacji studenckiej
  • Za okazaniem jednego z nadal obowiązujących papierowych dokumentów potwierdzających ubezpieczenie m.in. ZUS RMUA
  • Poprzez złożenie pisemnego oświadczenia o prawie do świadczeń.

Prawo do świadczeń opieki zdrowotnej jest potwierdzane za pomocą systemu Elektronicznej Weryfikacji Uprawnień Świadczeniobiorców (eWUŚ) po podaniu nr PESEL. W przypadku niepotwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej w systemie eWUŚ, świadczeniobiorca po okazaniu dokumentu potwierdzającego tożsamość może przedstawić dokument potwierdzający prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. W przypadku braku dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej świadczeniobiorca może złożyć pisemne oświadczenie o przysługującym mu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej, które winno zawierać klauzulę następującej treści: “Posiadam prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych” (druki oświadczeń znajdują się w przychodni).

 

W stanach nagłych lub w przypadku, gdy ze względu na stan zdrowia nie jest możliwe złożenie oświadczenia, świadczenie opieki zdrowotnej zostaje udzielone pomimo braku potwierdzenia prawa do świadczeń. W takim przypadku osoba, której udzielono świadczenia, jest obowiązana do przedstawienia dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń albo złożenia oświadczenia:

  • w terminie 14 dni od dnia rozpoczęcia udzielania świadczenia opieki zdrowotnej,
  • w terminie 7 dni od dnia zakończenia leczenia w oddziale szpitalnym.

– pod rygorem obciążenia tej osoby kosztami udzielonych jej świadczeń (art. 50 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych).

 

Przez stan nagły (stan nagłego zagrożenia zdrowotnego) należy rozumieć stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia.